Jak to się stało, że otworzyła Pani swoją kancelarię i od jak dawna Pani ją prowadzi?

1 lipca (2023 r.) będzie 9 lat, odkąd prowadzę kancelarię. A sama historia rozpoczęcia działalności jest dosyć ciekawa.

Zdawałam na akademię medyczną. I to dwukrotnie. Niestety, nie udało mi się dostać – ani za pierwszym, ani za drugim razem. Gdy do egzaminów medycznych podchodziłam drugi raz, byłam już na pierwszym roku studiów prawniczych. Doszłam więc do wniosku, że skoro "nie chcą mnie na medycynie", a już studiuję prawo, to je skończę. W czasie studiów zaczęłam pracę w sekretariacie kancelarii adwokackich. Myślałam, że jak zostanę absolwentką, to dalej będę tak pracować. Ewentualnie pójdę do urzędu. Ale wtedy szef mnie bardzo namawiał, abym poszła na aplikację. Pomyślałam, że pewnie wie, co mówi, więc złożyłam dokumenty. Dostałam się, tu się pochwalę, z trzecim wynikiem i jakoś to poszło. (Śmiech)

To świetnie, że szef tak Panią zmotywował!

Miałam szczęście, że trafiłam na wspierających mnie ludzi, którzy mnie motywowali. Zwłaszcza że nie pochodzę z rodziny z tradycjami prawniczymi. Oczywiście rodzice mnie wspierali. Po prostu nie wiedziałam, jak to wszystko wygląda. Pochodzę z małej miejscowości na Mazurach, więc mój świat wyglądał zupełnie inaczej.

Czyli do wszystkiego sama Pani doszła?

Tak, dokładnie! Tutaj mogę powiedzieć otwarcie, że tak było.

A w czym tkwi sekret tak dobrych opinii, które w Internecie klienci zostawili na temat Pani kancelarii?

Ja staram się do klientów podchodzić tak po prostu: jak człowiek. Nie ma tutaj żadnego zadęcia, nikt mi się nie kłania w pas. Zupełnie od tego odchodzę, ponieważ swoją działalność traktuję jak firmę. Ma to przynosić określone efekty i pieniądze jako biznes. 

Oczywiście miło jest, jak mnie ktoś tytułuje, ale nie przywiązuję do tego nadzwyczajnej wagi. Człowiek musi się czuć swobodnie w mojej obecności. A wiem, że niektórzy mają obawy, aby przyjść i porozmawiać. Wiem o tym, bo od kilku lat zajmuję się taką charakterystyczną dziedziną, jaką jest prawo rodzinne. To są sprawy bardzo intymne, więc staram się stworzyć taką swobodną atmosferę, żeby klient mógł się otworzyć, a przede wszystkim: aby mógł mi zaufać. Ten zawód opiera się na dużym zaufaniu. 

Chyba w tym tkwi sekret, że u mnie nie ma gdańskich mebli, czerwonych dywanów, czy marmurów. Jak to powiedział kiedyś jeden z moich klientów "taka swojska baba z Pani jest". (Śmiech)

Mówi się, że przedsiębiorca to osoba, która pracuje 24 godziny na dobę. Jak przez ten czas utrzymać motywację i koncentrację do działania?

Na pewno trzeba mieć pasję do tego. To na pewno. Nie jest to "łatwy kawał chleba". W serialach pokazują często, że my tylko przychodzimy, pijemy kawkę… To jest troszeczkę zakłamane. W każdej profesji są trochę lepsze i gorsze momenty. 

Może tez to wychodzi z takiego mojego usposobienia, bo staram się być pogodną osobą. Jak coś się dzieje trudniejszego, to staram się tego nie przenosić na pracę; co nie zawsze jest łatwe. Wybrałam sobie taki zawód i chcę, aby dawał mi chleb. Chyba więc nie mam wyjścia! (śmiech)

Ważni też są współpracownicy, których się ma. W ogóle: ludzie, którymi się człowiek otacza. Ja mam takie szczęście, że mam bardzo fajnych pracowników: 2 bardzo fajnych aplikantów. Pani Weronika i Pan Mateusz, który zaraz będzie pisał egzamin adwokacki. Nie tylko my się lubimy, bo tutaj też musi być ta sympatia. Dobrze się rozumiemy. To są ludzie, którzy bardzo mi pomagają, wspierają w tym wszystkim. Chyba wiadomo, że gramy do tej samej bramki. To są ludzie, bez których byłoby mi trudno. Są bardzo oddani, lojalni, bardzo pracowici. Aż mi serce rośnie, kiedy widzę różnicę między ich poziom, gdy do mnie przyszli i na jakim są teraz. To też mnie raduje, że ci ludzie poświęcają swój czas i cały progres. I co najważniejsze: że chcą ze mną pracować! (śmiech)

Też wychodzę z założenia, że warto życiu się odwdzięczać za to, co mi przyniosło i innym też pomagać, jeżeli tylko mam taką możliwość. Życie jest trudne i ciężkie, więc staram się wspierać, być wyrozumiała. Mam nadzieję, że mi to wychodzi.

Jak się Pani czuje z tym, że prowadzi Pani jedną ze stu najlepszych kancelarii w kraju?

Jestem bardzo, bardzo zaskoczona. Nie miałam takiej świadomości, ale też nigdy nie miałam jakichś takich aspiracji, aby się z kimś "ścigać". Absolutnie nie. Oczywiście miałam różne swoje plany, ale życie je zweryfikowało. Taka informacja powoduje jednak, że myślę sobie: to ma sens, warto ponosić ten trud dnia codziennego. 

Chciałaby Pani coś przekazać swoim klientom w związku z tym?

Naturalnie, że tak! Jestem bardzo wdzięczna za zaufanie i powierzenie mi swoich spraw. Tych spraw najważniejszych w życiu. Kwestie dzieci, małżeństwa, czy finansowe ważą losy przyszłości. Dziękuję, że wybrali mnie spośród dużej konkurencji i dosyć ostrej.